CZ.I. Zagospodarowanie terenu budowy

Artykuł poświęcony jest ogólnemu wprowadzeniu do procesu zagospodarowywania terenu budowy oraz prezentuje podstawowe rozwiązania oraz problemy, które w trakcie tego procesu są stosowane lub występują. 

Definicje

„zagospodarowaniu terenu budowy” – rozumie się przez to rozmieszczenie, zgodne z przepisami i zasadami wiedzy technicznej, na terenie budowy maszyn i innych urządzeń technicznych, składowisk materiałów i konstrukcji budowlanych, dróg kołowych i pieszych, sieci, rurociągów i przewodów instalacji oraz obiektów, pomieszczeń i urządzeń administracyjnych, socjalnych i sanitarnych, z uwzględnieniem warunków usytuowania i użytkowania istniejących i projektowanych obiektów;

„strefa niebezpieczna” – rozumie się przez to miejsce na terenie budowy, w którym występują zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzi;

Zgodnie z § 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych(Dz.U. Nr 47, poz. 401) zagospodarowanie terenu budowy wykonuje się przed rozpoczęciem robót budowlanych, co najmniej w zakresie:

1) ogrodzenia terenu i wyznaczenia stref niebezpiecznych;

2) wykonania dróg, wyjść i przejść dla pieszych;

3) doprowadzenia energii elektrycznej oraz wody, zwanych dalej „mediami”, oraz odprowadzania lub utylizacji ścieków;

4) urządzenia pomieszczeń higieniczno-sanitarnych i socjalnych;

5) zapewnienia oświetlenia naturalnego i sztucznego;

6) zapewnienia właściwej wentylacji;

7) zapewnienia łączności telefonicznej;

8) urządzenia składowisk materiałów i wyrobów.

Miejsca oraz sposób zagospodarowania terenu znajduje się w planie bioz, o którym mowa w § 3 rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia (Dz.U. Nr 120, poz. 1126).

Ogrodzenia terenu i wyznaczenia stref niebezpiecznych

Teren budowy lub robót należy ogrodzić albo w inny sposób uniemożliwić wejście osobom nieupoważnionym. Jeżeli ogrodzenie terenu budowy lub robót nie jest możliwe, należy oznakować granice terenu za pomocą tablic ostrzegawczych, a w razie potrzeby zapewnić stały nadzór. Ogrodzenie terenu budowy wykonuje się w taki sposób, aby nie stwarzało zagrożenia dla ludzi. Wysokość ogrodzenia powinna wynosić co najmniej 1,5 m.

Przejścia i strefy niebezpieczne oświetla się i oznakowuje znakami ostrzegawczymi lub znakami zakazu, a także ogradza się i oznakowuje w sposób uniemożliwiający dostęp osobom postronnym.

Należy zwrócić szczególną uwagę na ścieżki, które stworzyli np. okoliczni mieszkańcy, potocznie zwane „skrótami”.

Wskazówki

• Znaki oraz tablice ostrzegawcze umieszczaj od wewnętrznej strony ogrodzenia. W ten sposób zmniejszysz prawdopodobieństwo kradzieży lub dewastacji.  
• Stosuj środki ochrony indywidualnej. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że na terenie budowy będą występować nierówności, otwory oraz ostre elementy np. rozbite szkło czy pręty, a także uszkodzone przewody elektryczne.

4. Wykonania dróg, wyjść i przejść dla pieszych

Szerokość drogi przeznaczonej dla ruchu pieszego jednokierunkowego powinna wynosić co najmniej 0,75 m, a dwukierunkowego – 1,2 m. Drogi komunikacyjne dla wózków i taczek nie mogą być nachylone więcej niż: dla wózków szynowych – 4%; dla wózków bezszynowych – 5%; dla taczek – 10%. Drogi komunikacyjne dla wózków i taczek, usytuowane nad poziomem terenu powyżej 1 m, zabezpiecza się balustradą. Poniżej przykład nieprawidłowego zorganizowania dróg, przejść oraz wyjść na budowie.

Bibliografia:

1. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia (Dz.U. Nr 120, poz. 1126).
2. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych (Dz.U. Nr 47, poz. 401)